26 stycznia 1942 r. Zbudowano kładkę w warszawskim getcie
Ograniczanie przez Niemców obszaru getta w Warszawie doprowadziło do jego podziału na dwie części. Tak zwane małe i duże getto połączył drewniany most nad ulicą Chłodną.
Zarządzenie o utworzeniu warszawskiego getta - największego w Europie - podpisane zostało 2 października 1940 roku przez szefa dystryktu warszawskiego Ludwiga Fischera. Obszar getta został ostatecznie zamknięty i otoczony murem 16 listopada.
W roku następnym liczba mieszkańców getta osiągnęła maksimum i wynosiła około 460 tysięcy osób. Jednak ze względu na dramatyczne warunki panujące w getcie, głód i choroby, liczba ta spadała.
Pierwotnie ograniczone ulicami: Bagno, pl. Grzybowskim, Elektoralną, pl. Bankowym, Ogrodem Krasińskich, Nowolipkami, Świętojerską, Freta, Sapieżyńską, Konwiktorską, Stawki, Okopową, Żelazną, Wronią, Waliców, Żelazną i Sienną, obszar getta było przez Niemców regularnie zmniejszany.
W grudniu 1941 roku teren na zachód od ulicy Żelaznej, między ulicami Leszno i Grzybowską, został wyłączony z getta. W efekcie warszawskie getto zostało podzielone na dwie części: tak zwane małe i duże.
By połączyć obie części getta, Niemcy nakazali wybudowanie drewnianego mostu dla pieszych nad ulicą Chłodną przy skrzyżowaniu z ulicą Żelazną. Zaprojektowaną przez niemiecką firmę Schmied i Muentzermann przeprawę zawieszono na wysokości drugiego piętra. Na most prowadziły pięćdziesięciostopniowe schody.
Budowę kładki nad Chłodną, największej spośród czterech przepraw na terenie getta, sfinansowała Rada Żydowska.
Warszawskie getto zostało zrównane z ziemią po powstaniu trwającym od 19 kwietnia do 16 maja 1943 roku. Spośród mieszkających wówczas na terenie getta ponad 56 tysięcy Żydów, w powstaniu zginęło 6 tysięcy. Kolejne 7 tysięcy zamordowali Niemcy pacyfikujący obszar getta. Reszta mieszkańców została wywieziona do niemieckich obozów koncentracyjnych, głownie do Majdanka i Auschwitz.
