27 lipca 1918 r. Powołano KUL

Po tym, jak bolszewicy zlikwidowali petersburską Akademię Duchowną, gdzie kształcili się między innymi polscy duchowni, ksiądz Idzi Radziszewski zaczął kwestować u tamtejszej Polonii i zabiegał o powołanie kolejnej uczelni.

Głównymi fundatorami tej instytucji byli przemysłowiec Karol Jaroszyński i inżynier Franciszek Skąpski. Na miejsce placówki wybrano Lublin.

Polscy biskupi przychylili się do pomysłu i 27 lipca 1918 roku, w trakcie zjazdu duchowieństwa Królestwa Polskiego w Warszawie z udziałem nuncjusza apostolskiego Achillesa Ratti, powołano do życia uczelnię, która początkowo nosiła nazwę Uniwersytetu Lubelskiego

Celem nowo utworzonej instytucji, której pierwszym rektorem został ksiądz Radziszewski, było prowadzenie badań naukowych w duchu harmonii między nauką i wiarą, kształcenie kadry inteligencji katolickiej oraz podnoszenie narodu na wyższy poziom życia religijnego i intelektualnego. Dewizą uczelni stało się hasło "Deo et Patriae" - "Bogu i Ojczyźnie".

Jesienią 1918 roku Uniwersytet rozpoczął działalność, a inauguracja miała miejsce 8 grudnia. Początkowo Uniwersytet Lubelski korzystał z budynków seminarium duchownego. Obejmował wtedy cztery wydziały: Teologiczny (otwarty w 1918), Prawa Kanonicznego, Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych oraz Nauk Humanistycznych.