28 czerwca 1950 r. Powszechna elektryfikacja
"Powszechna elektryfikacja obejmuje doprowadzenie przewodów elektrycznych napięcia użytkowego do budynków mieszkalnych i gospodarczych oraz założenie w tych budynkach wewnętrznego urządzenia odbiorczego" – można było przeczytać w Ustawie o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli z dnia 28 czerwca 1950 roku.
Po wojnie w Polsce zelektryfikowanych było zaledwie 3512 wsi, co stanowiło niecałe 10 procent ogólnej liczby wsi w Polsce. Szybko zaczęto prowadzić prace mające na celu doprowadzenie elektryczności do jak największej liczby gospodarstw. Do 1949 roku udało się zelektryfikować 11456 wsi, czyli około 27 procent ogółu wsi polskich.
Wspomniana na wstępie Ustawie o powszechnej elektryfikacji wsi i osiedli była pierwszą powojenną regulacją prawną dotyczącą tej kwestii, a jej realizację przekazano Ministerstwu Rolnictwa.
Elektryfikowane budynki podzielono na trzy kategorie, które różniły się liczbą punktów świetlnych (od dwóch do trzech). Gniazdo wtykowe w gospodarstwie miało być jedno.
Ci rolnicy, którym zależało na instalacji ponadstandardowych urządzeń, byli zmuszeni do złożenia wniosku i opłaty należności.
Stopień tempa elektryfikacji zależał od wielu czynników, na przykład od istotności województw w produkcji rolnej.
Pomimo wprowadzenia odpowiednich przepisów wykonawczych, w 1967 roku w Polsce wciąż było blisko 750 tysięcy gospodarstw, do których nie odprowadzono energii elektrycznej.
