28 marca 1933 r. Rozwiązano Obóz Wielkiej Polski
Z powodu "działalności kolidującej z kodeksem karnym i nakazami władz państwowych" sanacyjny rząd II Rzeczpospolitej wydał rozporządzenie nakazujące rozwiązanie Obozu Wielkiej Polski. Organizacja liczyła w tym momencie ponad 300 tysięcy członków.
Założony po przewrocie majowym 4 grudniu 1926 roku przez Romana Dmowskiego Obóz Wielkiej Polski w założeniu miał zrzeszać ugrupowania oraz środowiska prawicowe i narodowe, które w wyniku wzmocnienia sanacyjnej władzy znalazły się w politycznym impasie.
"Obóz Wielkiej Polski jest organizacją świadomych sił narodu, mających za zadanie uczynić go zdolnym do silnego ujęcia w swe ręce spraw swoich, sprawić, ażeby stał się on w pełnym tego słowa znaczeniu panem swoich losów. Celem naszego narodu, w pojęciu Obozu Wielkiej Polski, jest stać się narodem wielkim, zarówno w życiu wewnętrznym państwa, jak i w stosunkach międzynarodowych. Wielkim jest naród, który wysoko nosi sztandar swej wiary, swej cywilizacji i swej państwowości. Działalność Obozu zmierza do tego, ażeby Polacy sami czcili i nakazywali innym cześć dla swej wiary, dla cywilizacji polskiej i dla państwa polskiego" - stanowiła deklaracja ideowa organizacji.
Co istotne, Obóz Wielkiej Polski był silnie zhierarchizowaną organizacją pozaparlamentarną o dużej dyscyplinie wewnętrznej, która jednak unikała angażowania się w sprawy aktualne. Celem Dmowskiego - Wielkiego Oboźnego ruchu - było wychowanie przyszłej elity kraju, która będzie w stanie przejąć władzę i rządzić Polską w duchu narodowym. Nic zatem dziwnego, że Obóz Wielkiej Polski największą popularnością cieszył się wśród młodzieży, studentów czy intelektualistów.
Na wyobraźnie młodych Polaków bez wątpienia działała uniformizacja organizacji. Członkowie Obozu Wielkiej Polski nosili piaskowe koszule, granatowe spodnie i berety, witali się pozdrowieniem rzymskim, a ich symbolem był owinięty polska flagą Szczerbiec.
Działalność i cele Obozu Wielkiej Polski spotkała się z ogromnym odzewem społecznym - w 1933 roku szeregi organizacji liczyło 300 tysięcy członków, czyniąc z niej najliczniejsze i najsilniejsze ugrupowanie w kraju.
Nic zatem dziwnego, że rządząca sanacja zaczęła dostrzegać w Obozie Wielkiej Polski poważnego konkurenta na scenie politycznej. Najważniejszych członków ugrupowania zaczęto represjonować, co na początku lat 30. zeszłego wieku przybrało masowe rozmiary. Na przykład w ciągu zaledwie kilku miesięcy w samej Wielkopolsce miało miejsce 150 procesów aktywistów z Obozu Wielkiej Polski.
Ostatecznie 28 marca 1933 roku rząd podjął decyzję o rozwiązaniu ugrupowania.
"Działalność koliduje z kodeksem karnym i nakazami władz państwowych przez stałe inspirowanie ekscesów i zaburzeń, podsycanie nienawiści partyjnej i rasowej, urządzanie demonstracji i zgromadzeń z wyraźnym zamiarem podburzania ludności przeciwko władzom państwowym" - argumentowano.
Członkowie rozwiązanego Obozu Wielkiej Polski rozpoczęli działalność w Stronnictwie Narodowym, następnie w Obozie Narodowo-Radykalnym.
