29 stycznia 1955 r. Otwarcie poznańskiego Okrąglaka

Okrąglak, od 2003 roku wpisany na listę zabytków i uznawany za wybitny przykład konstruktywizmu, początkowo wzbudzał sprzeciw poznaniaków. Przede wszystkim budynek postanowiono zbudować na miejscu rzekomo zniszczonego imponującego architekturą Banku Cukrownictwa, choć wielu uważało, że budynek banku należy po prostu odbudować, a nie rozbierać. Zadecydowano jednaka inaczej i w 1948 roku ruszyła budowa.

Kiedy Okrąglak już powstał - otwarcie nastąpiło 29 stycznia 1955 roku - dalej zaczął budzić sprzeciw i kontrowersje. Przede wszystkim nowoczesna - dziś można napisać, że ponadczasowa - bryła budynku szokowała nawiązaniem do późnego europejskiego modernizmu, znacząco odróżniając się od dominującego wówczas narzuconego przez Moskwę socrealizmu. Jej autorem był architekt Marek Leykam (właściwie Maurycy Jan Lewiński), znany z warszawskiego "żyletkowca" przy Marszałkowskiej 82 czy współautorstwa Stadionu Dziesięciolecia.

Należy również pamiętać, w Poznaniu tęskniono za przedwojennym obliczem miasta, stąd każde naruszenie wcześniejszej estetyki musiało budzić sprzeciw.

Wyjątkowość Okrąglaka wynikała również z faktu, że był to pierwszy w Poznaniu budynkiem o konstrukcji nośnej wykonanej z prefabrykatów. Były nimi 600 żelbetowych prostokątnych ram, które następnie połączono zbrojeniem i betonem.

Fasada budynku to nie jedyny atut Okrąglaka. Wrażenie robiła również umieszczona wewnątrz pustego walca konstrukcji klatka schodowa z trzema biegami schodów. Co ciekawe, wewnątrz Okrąglaka postanowiono zawiesić siatkę, która miała zapobiec ewentualnym próbom samobójczym.

Po latach ocena Okrąglaka uległa zasadniczej zmianie. Poza uznaniem architektów i wpisaniem obiektu na listę zabytków, były dom towarowy - dziś mieszczą się w nim biura - stał się jednym z symboli Poznania. Po remoncie w latach 2011-2012 przywrócono Okrąglakowi przywrócono oryginalną elewację, doceniając w tym pierwotny wygląd obiektu.

AW