3 czerwca 1919 r. Powołano Komisję Kodyfikacyjną do opracowania zasad prawnych dla całej II RP
Powstające Państwo Polskie wymagało ujednolicenia prawa, które było przecież różne w każdym z trzech zaborów. Zadanie to Sejm powierzył Komisji Kodyfikacyjnej. Celem działania Komisji było: „przygotowanie projektów jednolitego ustawodawstwa dla wszystkich ziem w dziedzinie prawa cywilnego i karnego; przygotowanie innych projektów ustawodawczych, które komisja kodyfikacyjna wypracuje bądź na skutek uchwały Sejmu, bądź też w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości”.
Na czele 44-osobowego zespołu stanął Franciszek Fierich, profesor i rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, a wiceprezydentami zostali Stanisław Bukowiecki, Ludwik Cichowicz oraz Ernest Till. Utworzono też dwa wydziały: Wydział Cywilny, na czele którego stał Henryk Konic, wiceprzewodniczącym był Fryderyk Zoll, a sekretarzem Karol Lutostański; i Wydział Karny kierowany przez Franciszka Nowodworskiego, z wiceprzewodniczącym Edmundem Krzymuskim i sekretarzem Emilem Stanisławem Rappaportem.
Zdecydowano, że w pierwszej kolejności należy dokonać unifikacji prawa a następnie jego kodyfikacji. Akty prawne miały zostać opracowane od podstaw - odrzucono koncepcję pozostawienia praw zaborczych jako regulacji dzielnicowych.
Komisja działała niezależnie od rządu i ministra sprawiedliwości. Akty prawne wchodziły w życie w postaci rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej, a nie ustaw, co pozwalało uniknąć bieżących nacisków politycznych w Sejmie. Przez lata działalności (praktycznie do 1939 roku, formalnie Komisji nigdy nie zniesiono, lecz po wojnie nie została przywrócona) Komisja Kodyfikacyjna opracowała projekty kodeksów: postępowania karnego (1928), postępowania cywilnego (1930), karny ("Makarewicza") (1932), zobowiązań (1933) i handlowy (1934).
Wybuch II wojny światowej przerwał prace nad prawem spadkowym i przepisami ogólnymi prawa cywilnego.
AS
