3 marca 1941 r. Niemcy utworzyli w Krakowie getto dla Żydów
Zarządzenie o utworzeniu „żydowskiej dzielnicy mieszkaniowej w Krakowie” wydał szef dystryktu krakowskiego dr Otto Wächter.
Getto (oficjalnie użyto tej nazwy dopiero w rozporządzeniu z 10 listopada 1942 r.) powstało w części dzielnicy Podgórze, na prawym brzegu Wisły. Obejmowało powierzchnię ok. 20 ha, 15 ulic oraz 320 budynków.
Do getta, otoczonego murem i drutem kolczastym, prowadziły trzy bramy: główna, z gwiazdą Dawida, na placu Zgody (obecnie Plac Bohaterów Getta), u wylotu ul. Lwowskiej i u wylotu ul. Limanowskiego na Rynek Podgórski. Przy bramach umieszczono posterunki niemieckiej żandarmerii i polskiej policji granatowej.
Z Podgórza wysiedlono ok. 3 tys. Polaków a na ich miejsce wprowadzono krakowskich Żydów - ok. 12 tys. (później ta liczba wzrosła do 17 tys.). Z kolei opuszczone mieszkania na Kazimierzu i Stradomiu zajmowali Polacy. Przemieszczanie do getta zakończono 20 marca.
Wydano 12 tys. kenkart, zezwoleń na zamieszkanie w gettcie, jednak mieszkańców realnie było więcej, gdyż przedostawali się tam Żydzi spoza Krakowa przekonani, że jest to miejsce bezpieczne. Początkowo nie było problemów z wychodzeniem z getta do pracy za murem (na podstawie specjalnych przepustek) a Niemcy i Polacy, posiadający firmy na terenie getta, mogli je nadal prowadzić.
Żydzi usiłowali stworzyć sobie namiastkę normalnego życia. Powstawały nowe firmy, spółdzielnie współpracujące z firmami polskimi czy niemieckimi, działały restauracje, teatry, kawiarnie, otwarto bożnice dla ortodoksyjnych Żydów.
Dzielnicą zamkniętą getto stało się 15 października 1941 roku na mocy zarządzenia gubernatora Hansa Franka.
Od tego dnia opuszczenie getta bez przepustki groziło karą śmierci.
AS
