30 kwietnia 1848 r. Bitwa pod Miłosławiem

Stoczona 30 kwietnia 1848 roku bitwa pod Miłosławiem była największym starciem zbrojnym powstania wielkopolskiego. Poprzedziła ją likwidacja polskich sił powstańczych stacjonujących w Książu.

Po pokonaniu oddziału śmiertelnie rannego pod Książem majora Floriana Dąbrowskiego, pruskie oddziały wyruszyły pod Miłosław, gdzie koncentrowały się wojska polskie dowodzone przez Ludwika Mierosławskiego. Ten przygotował miasto do obrony, mając świadomość, że początkowo będzie walczył z przeważającymi i lepiej wyposażonymi regularnymi pruskimi oddziałami. Sam miał do dyspozycji około tysiąca powstańców, uzbrojonych głównie w broń myśliwską i postawione na sztorc kosy.

Pomimo odwagi Polaków, Prusacy (dwa i pół tysiąca żołnierzy) zmusili powstańców do wycofania się z Miłosławia. Do porażki przyczynił się jeden z miejscowych Niemców, który przeprowadził pruskich żołnierzy przez mokradła na tyły oddziałów powstańczych. Polacy schronili się w lasach pod Miłosławiem, gdzie oczekiwali na nadejście posiłków Józefa Garczyńskiego i Feliksa Białoskórskiego (w sumie ponad dwa tysiące powstańców). Gdy te nadeszły, powstańcza jazda zaatakował Prusaków, rozprężonych wydawałoby się szybkim zwycięstwem. W ten sposób uprzedzono szykowane przez Prusaków kolejne natarcie, które miało w zamyśle ostatecznie zakończyć bitwę.

Zaskoczeni Prusacy rozpoczęli odwrót w stronę miasta. Mieli utrudniona obronę - Polacy nacierali na nich bowiem z góry. Już w Miłosławiu, pomiędzy miejskimi zabudowaniami, atakujących powstańców wspierali poukrywania na dachach domów strzelcy. Wreszcie Prusacy nie wytrzymali natarcia oraz ostrzału i wycofali się z miasta. Zmęczeni Polacy nie byli w stanie kontynuować pościgu za Prusakami, a ostatecznie samo zwycięstwo nie zostało wykorzystane. Natomiast 9 maja w Wielkopolsce skapitulowały ostatnie oddziały powstańcze.