30 września 1921 r. Pierwszy Powszechny Spis Ludności
Odbudowująca się Polska nie zaniedbywała żadnego z aspektów nowoczesnej państwowości. Jednym z priorytetów było przeprowadzenie spisu powszechnego. Odbył się on 30 września 1921 roku.
Pierwszy spis ludności w państwie polskim pierwotnie zaplanowano na rok 1920. Jednak, ze względu na trwającą wojnę z bolszewikami, graniczny konflikt z Czechosłowacją oraz nieuregulowaną sytuację na Śląsku, zmieniono termin pierwszego spisu na dzień 30 września 1921 roku.
Z tego powodu spisu nie przeprowadzono na Wileńszczyźnie (wróciła do Polski dopiero w 1922 roku) oraz na spornym Górnym Śląsku.
Spis był konieczny, gdyż po rozbiorach władze odrodzonej Polski nie miały praktycznie żadnych informacji na temat ludności zamieszkującej - we wciąż kształtujących się - granicach państwa.
O co pytano nowych obywateli II Rzeczpospolitej? Komisarzom spisowymi udzielano odpowiedzi na pytania o płeć, datę urodzenia, stan cywilny, narodowość, język ojczysty i wyznanie, cechy etniczne, umiejętność czytania i pisania, wykształcenie, zawód, inwalidztwo i sieroctwo, sytuację mieszkaniową, posiadanie zwierząt gospodarskich i obszar gospodarstwa czy budynki.
Jak wynikało ze spisu, 69,23% liczącej wówczas ponad 25,694 mln osób ludności II Rzeczpospolitej stanowili Polacy. Najliczniejszą mniejszość narodową byli Ukraińcy (15,17%, czyli 3,898 mln), dalej Żydzi (7,97%, czyli 2,048 mln) i Białorusini (4,03%, czyli 1,035 mln).
Wielonarodową II Rzeczpospolitą zamieszkiwali również Niemcy, Litwini, Rosjanie czy Czesi.
Ze względu na znaczące zmiany demograficzne, jak powrót do kraju półmilionowej rzeszy Polaków z terenu Związku Sowieckiego, spis szybko uznano za niedokładny. Kolejny przeprowadzono - zgodnie z postanowieniami ustawy o organizacji statystyki administracyjnej - w 1931 roku.
