4 sierpnia 1932 r. Park Narodowy w Białowieży
Przed wojną w parku Narodowym w Białowieży gościli najwyższej rangi politycy polscy i zagraniczni.
Z inicjatywą stworzenia na terenie Puszczy Białowieskiej rezerwatu wyszedł w roku 1916 gdański botanik i jeden z prekursorów ruchu ochrony przyrody doktor Hugo Conwentz. Wówczas, być może ze względu na trwające działania wojenne, projekt ten nie został rozwinięty.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę temat podjęli profesorowie Władysław Szafer i Eugeniusz Kiernik oraz inżynier Jan Kloska- również nieskutecznie.
Wreszcie 29 grudnia 1921 roku Ministerstwo Rolnictwa i Dóbr Państwowych, naciskane przez grono polskich przyrodników i botaników z profesorem Szaferem na czele, decyzją ustanowiło w Białowieży leśnictwo, które w roku następnym "awansowano" do rangi nadleśnictwa.
Przez kilka lat na terenie puszczy prowadzono badania, a w 1929 roku nadleśnictwo zostało objęte ścisłą ochroną.
Przełomowe dla puszczy było rozporządzenia wydanego przez Ministerstwo Rolnictwa z 4 sierpnia 1932 roku, które przekształciło nadleśnictwo w Park Narodowy w Białowieży. Park podlegał Dyrekcji Lasów Państwowych w Białowieży, ale opiekę naukową nad nim powierzono Zakładowi Doświadczalnemu Lasów Państwowych w Warszawie.
