8 listopada 1933: Utworzono Polską Akademię Literatury
Idea powołania państwowej instytucji otaczającej opieką pisarzy i literaturę polską została opisana przez Stefana Żeromskiego w 1918 roku, jeszcze przed odzyskaniem niepodległości.
"Literatura winna zdobyć się na instytucyę czysto literacką, - jeśli wolno użyć nieco bombastycznego tytułu, - na 'Akademię Literatury Polskiej'. W mojem przekonaniu przemawiają za tą koniecznością trzy względy: 1) sprawa czystości i piękności języka tak bezbronnego i ciężko doświadczonego nawałą prześladowań, jak polski; 2) sprawa rozszerzenia kultury literackiej na warstwy szerokie inteligencyi i ludu; 3) sprawa instancyi i obrony twórczości wolnej" - pisał Żeromski w swoim Projekcie Akademii Literatury Polskiej przedstawionym publicznie w 1920 roku. Swoją wizję działania ALP przedstawiał jasno "Już może ten pierwszy zarząd zdoła wyróżnić pisarzy pierwszej wody, choćby wydali jeden jakiś tomik, a jeśli nawet nie będzie mógł dać im pieniężnej nagrody, stypendyum na podróż i studya, to przez to wyróżnienie zdoła niejednego ocalić od zguby, od ciężkich robót w dziennikarstwie, albo zmajoryzowania przez lichotę".
Ostatecznie Polska Akademia Literatury została powołana w 1933 roku. Do jej zadań należało: inicjowanie akcji mających na celu podniesienie poziomu literatury polskiej i opiekę nad literatami, udzielanie władzom państwowym konsultacji dotyczących nagród, wyróżnień i stypendiów, współdziałanie z rządem w przedsięwzięciach w dziedzinie literatury i sztuki. Od 1934 roku na wniosek Akademii minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego przyznawał Srebrne i Złote Wawrzyny Akademickie oraz Nagrodę PAL dla Młodych (poniżej 30. roku życia).
Polska Akademia Literatury zrzeszała 15 dożywotnich członków: siedmiu było mianowanych przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, pozostałych wybierali akademicy. We władzach znaleźli się: Wacław Sieroszewski (prezes), Leopold Staff (wiceprezes), Juliusz Kaden-Bandrowski (sekretarz generalny).
AS
