9 grudnia 1916 r. Marka polska środkiem płatniczym
Rozporządzeniem niemieckiego gubernatora generała Hansa von Beselera, utworzona na okupowanych terenach zaboru rosyjskiego Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa, rozpoczęła emisję marek polskich. W niepodległej II Rzeczpospolitej marka pozostawała prawnym środkiem płatniczym do momentu wprowadzenia polskiego złotego w 1924 roku.
Utworzona przez Niemców Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa i emisja marki polskiej były kolejnym elementem gry Państw Centralnych na pozyskanie Polaków i zaakcentowanie rzekomej niezależności Królestwa Polskiego. Banknoty opisane były w języku polskim i zawierały symbol białego orła. Było to jego pierwsze oficjalne urzędowe zastosowanie od upadku powstania listopadowego.
Dzieląca się na sto fenigów polska marka równa była niemieckiej i w przyszłości miała być w przyszłości wymieniona niemiecką "po cenie nominalnej". Jak pisze Wojciech Morawski w "Od marki do złotego", emisja polskiej marki "była zatem formą pożyczki, jaką ludność Królestwa Polskiego udzielała Rzeszy. W ten sposób emisja służyła wspieraniu wysiłku wojennego Niemiec".
Po I wojnie światowej marka polska została rzeczywiście wymieniona na niemiecką, ale ze względu na galopującą inflację w ówczesnych Niemczech, - jak pisze Morawki - "finansowe skutki operacji były znikome".
Być może brzmi to dziś zaskakująco, ale Polacy mieli niewielkie zaufanie do marki. Nie ufano również Niemcom, a przejawem stosunku mieszkańców Królestwa polskiego do nowych banknotów był... wysoki kurs czarnorynkowy rubla, który do czasu bolszewickiej rewolucji był cenioną walutą.
W 1924 roku marki polskie zostały wymienione na złotówki po kursie 1 złoty = 1 800 000 marek polskich.
