9 listopada 1939 r.: W Warszawie powstaje konspiracyjna Tajna Armia Polska
Po klęsce wrześniowej polscy żołnierze nie złożyli broni. Rozpoczęto przygotowania do zorganizowanego oporu. Niezależnie od siebie powstawały grupy konspiracyjne.
Podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, oficer Oddziału II Sztabu Generalnego major Jan Włodarkiewicz po rozformowaniu oddziału, którym dowodził, nakazał swoim żołnierzom zachować broń i pozostać w gotowości.
Pod koniec października 1939 roku nawiązał kontakty konspiracyjne z mjr Zygmuntem Bogdanowskim, adwokatem Jerzym de Viron, por. Eugeniuszem Zaturskim i ppor. lotnictwa Jerzym Maringe. Współpracował z nim także ppor. Witold Pilecki i inni żołnierze walczący w kampanii wrześniowej pod jego dowództwem. Postanowiono założyć organizację wojskową o wyraźnym rysie chrześcijańsko-narodowym, jednak nie nawiązującą do żadnej przedwojennej partii politycznej. Przyjęto nazwę Tajna Armia Polska (TAP).
W spotkaniu 9 listopada 1939 roku w mieszkaniu na Żoliborzu uczestniczyli Jan Włodarkiewicz, Witold Pilecki, Jerzy Maringe, Jerzy Skoczyński a także Jan i Stanisław Dangelowie. Do TAP-u włączyła się licząca ok. 300 osób młodzieżowa organizacja kierowana przez Jana Dangela.
Następnego dnia grupa organizatorów TAP-u złożyła w kościele garnizonowym przy ul. Długiej przysięgę, którą przyjmował ks. Jan Zieja. Dowódcą organizacji został Jan Włodarkiewicz ("Darwicz"), inspektorem organizacyjnym Witold Pilecki ("Witold") a Jan Dangel ("Smoleńsk") zastępcą inspektora organizacyjnego.
TAP deklarowała lojalność wobec rządu na uchodźstwie, należała do Centralnego Komitetu Organizacji Niepodległościowych kierowanego przez Ryszarda Świętochowskiego, a następnie do Komitetu Porozumiewawczego Organizacji Niepodległościowych.
Pion polityczny w organizacji tworzyła grupa "Znak". Działalnością wydawniczą kierował Jerzy Wesołowski. Wydawano komunikaty radiowe, pismo "Biuletyn Żołnierski" a do osób cywilnych skierowany był dwutygodnik "Znak Ziemi".
TAP zorganizowała rozległą sieć wywiadowczą, która prowadziła obserwację szlaków komunikacyjnych, zbierała informacje o produkcji przemysłowej na rzecz wojska, gromadziła wiadomości o działaniach represyjnych okupanta oraz o nastrojach społeczeństwa polskiego. Tworzono kartoteki osób współpracujących z okupantem. Funkcjonowały także komórki kontrwywiadu i legalizacji dokumentów. Pierwszy oddział dywersyjny zorganizowano w Okręgu Lublin.
W 1940 roku TAP wszedł do Konfederacji Narodu a Włodarkiewicz stanął na czele pionu wojskowego Konfederacji Zbrojnej (utworzonej w 1941 roku), która scaliła się ze Związkiem Walki Zbrojnej. Żołnierze TAP przeszli do pracy w "Wachlarzu", gdzie pozostali pod komendą Włodarkiewicza.
Major Włodarkiewicz uważał, że TAP powinien działać samodzielnie i nie był zwolennikiem włączenia organizacji do Związku Walki Zbrojnej kierowanego przez płk Stefana Roweckiego. Za wcieleniem TAP do ZWZ był Pilecki. Gdy TAP włączył się do Związku Walki Zbrojnej dysponował grupą, jak określono w raporcie, ok. 12 tysięcy oficerów, podoficerów i żołnierzy, zorganizowanych w plutony, kompanie i bataliony. Posiadała także własny arsenał - ponad sto pistoletów i karabinów. Struktury TAP działały także poza Warszawą, w województwach: kieleckim, lubelskim i warszawskim.
AS
