9 lutego 1929 r. Protokół Litwinowa
Polska wspólnie z Estonią, Łotwą, Rumunią i Związkiem Sowieckim podpisała w Moskwie tzw. protokół Litwinowa. Dokument dotyczył natychmiastowej realizacji postanowień paktu Brianda-Kelloga o wyrzeczeniu się wojny jako sposobu regulowania problemów międzynarodowych.
Zawarty 27 sierpnia 1928 roku Pakt Brianda-Kellogga, zwany również Traktatem Przeciwwojennymi lub paktem paryskim, był międzynarodowym traktatem ustanawiającym wyrzeczenie się wojny jako instrumentu polityki narodowej. Pakt został zaproponowany w 1927 roku przez francuskiego ministra spraw zagranicznych Aristide Brianda, jako traktat między Stanami Zjednoczonymi i Francją, i sygnowany przez amerykańskiego sekretarza stanu Franka Billingsa Kellogga.
Związek Sowiecki szybko podjął starania, by pakt wszedł w życie bez oczekiwania na ratyfikację przez wszystkich piętnastu pierwotnych sygnatariuszy. W grudniu 1928 roku zastępca sowieckiego komisarza spraw zagranicznych Maksym Litwinow zaproponował Warszawie podpisanie dwustronnego protokołu. Na jego mocy pakt Brianda-Kellogga zacząłby obowiązywać Związek Sowiecki i Polskę natychmiast po jego ratyfikacji przez oba państwa.
Mająca świadomość dwulicowego charakteru kremlowskiej polityki zagranicznej, Polska uzależniła podpisanie paktu od udziału Estonii, Łotwy i Rumunii, czyli innych zachodnich sąsiadów Związku Sowieckiego.
Ostatecznie 9 lutego 1929 roku w Moskwie przedstawiciele Związku Sowieckiego, Polski, Estonii, Łotwy i Rumunii podpisali wielostronny układ zwany protokołem moskiewskim lub protokołem Litwinowa, w którym wyrzeczono się agresji w dochodzeniu swych pretensji terytorialnych. Wszelkie spory, w tym te dotyczące sowieckich pretensji względem wschodniej granicy Polski, miały być rozstrzygane metodami pokojowymi.
Sporządzony w jednym egzemplarzu w języku francuskim dokument zdeponowany był w Moskwie. Pakt został złamany 17 września 1939 roku, kiedy to Związek Sowiecki napadł na Polskę.
