Front Jedności Narodu. Przybudówka PZPR
Front Jedności Narodu to działająca od 1952 roku (do 1956 pod nazwą Front Narodowy) instytucja społeczno-polityczna obejmująca działające legalnie partie, związki zawodowe i organizacje społeczne.
Faktycznie przybudówka PZPR, realizująca jej politykę. FJN uczestniczył w przygotowaniu i przeprowadzaniu wyborów do Sejmu i rad narodowych posiadając monopol na wystawianie list wyborczych. Regulowały to ordynacje wyborcze, później procedury te usankcjonowała nowelizacja konstytucji z lutego 1976 roku.
Organizacje zgłaszały kandydatów na posłów i radnych (w ilościach zgodnych z wcześniej ustalonym parytetem), ale ostateczny kształt listy zależny był od odpowiedniego komitetu FJN, a kandydaci z tzw. stronnictw sojuszniczych, ugrupowań zrzeszających katolików świeckich czy bezpartyjni musieli dla umieszczenia ich nazwiska na liście uzyskać akceptację PZPR. Poza firmowaniem list wyborczych FJN patronował ogólnopolskim lub lokalnym akcjom społecznym (np. budowie szkół). Struktura organizacyjna odpowiadała jednostkom podziału terytorialnego - na czele stał Ogólnopolski Komitet FJN, w terenie działały wojewódzkie, powiatowe i gromadzkie, a po reformie administracyjnej z lat siedemdziesiątych - wojewódzkie i gminne komitety FJN.
Funkcję przewodniczącego Ogólnopolskiego Komitetu FJN pełnił zwykle przewodniczący lub zastępca przewodniczącego Rady Państwa, a więc kolejno Aleksander Zawadzki (1957 - 64), Edward Ochab (1964 - 68), Marian Spychalski (1968 - 71), Janusz Groszkowski (1971 - 76), Henryk Jabłoński (1976 - 83).
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
