Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych (OPZZ). Historia
Zostało utworzone w listopadzie 1984 roku na zjeździe organizacji związkowych w Bytomiu.
W zjeździe uczestniczyli przedstawiciele 784 największych organizacji związkowych, 106 federacji i 49 organizacji wojewódzkich działających na podstawie ustawy z 1982 roku. Przewodniczącym został Alfred Miodowicz (do 1991), potem funkcję tę pełniła Ewa Spychalska (do 1996), Józef Wiaderny i Maciej Manicki.
W drugiej połowie lat osiemdziesiątych OPZZ osiągnęło liczbę ok. 7 milionów członków. OPZZ było związane z PZPR (m.in. Miodowicz był członkiem Biura Politycznego), co nie przeszkadzało mu w podejmowaniu krytyki polityki ówczesnych władz; OPZZ szczególnie występowało przeciwko pluralizmowi związkowemu. Jego przedstawiciele uczestniczyli w rozmowach "okrągłego stołu" po stronie rządowej. Od 1991 roku OPZZ weszło w skład Sojuszu Lewicy Demokratycznej, co umożliwiało jego licznym przedstawicielom wchodzenie do Sejmu i Senatu wszystkich kadencji (po wyborach w 2001 jest to 44 posłów i 4 senatorów, wybranych z list SLD).
Zgodnie z danymi z maja 1998 roku związki skupione w OPZZ liczyły ok. 3 milionów członków (w tym ok. 0,5 mln emerytów), co powodowało, że była to największa centrala związkowa w Polsce. W jej skład wchodziło 12 branż zrzeszających 99 ogólnopolskich organizacji związkowych, 16 Rad Wojewódzkich oraz 250 Rad Powiatowych i Międzypowiatowych.
Zobacz także: Kalendarium 1984 r. w Polsce
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
