​Sojusz Lewicy Demokratycznej. Historia powstania

Obok będącej jego zasadniczą częścią Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej (powstałej w styczniu 1990 roku w miejsce rozwiązanej PZPR) w jego skład weszły m.in.: OPZZ, Parlamentarny Klub Lewicy Demokratycznej, Polska Partia Socjalistyczna (z Piotrem Ikonowiczem na czele), Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej, Komitet Obrony Bezrobotnych i inne organizacje (początkowo było ich 13, w 1997 roku ponad 30). W wyborach prezydenckich w 1990 kandydatem SLD był Włodzimierz Cimoszewicz, który zdobył 9,2 proc. głosów, a w wyborach 1995 roku kandydat tej koalicji Aleksander Kwaśniewski (przewodniczący SdRP i SLD - po wyborze zrezygnował z przynależności partyjnej) wygrał, uzyskując w pierwszej turze 35, 1 proc., a w drugiej 51,7 proc. 

Kwaśniewski był również kandydatem SLD (już jako jednolitej partii politycznej) w kolejnych wyborach, które wygrał w pierwszej turze uzyskując 53,9 proc. W wyborach parlamentarnych SLD uzyskiwał następujące wyniki: 1991 rok - 12 proc. (62 mandaty), 1993 - 20,4 proc. (171),

1997 - 27,1 (164), 2001 w koalicji z UP - 41 proc. (216). W kadencji 1993 - 97 SLD sprawował władzę pozostając w koalicji z PSL, podobnie w kadencji rozpoczętej w 2001 roku (w koalicji uczestniczy również UP, z którą SLD zawarł porozumienie jeszcze przed wyborami). Od kwietnia 1999 roku sojusz, zachowując dawną nazwę, stał się jednolitą partią (w czerwcu 1999 roku SDRP została rozwiązana). Przewodniczącym SLD jest od grudnia 1997 roku Leszek Miller, a partia liczy ok. 115 tys. członków. SLD jest utożsamiany w Polsce z lewicą, a jego program można określić jako socjalliberalny. Partia opowiada się za kontynuacją reform systemowych, zmian własnościowych w gospodarce (ale przeciwko projektowi powszechnego uwłaszczenia), umacnianiem samorządów terytorialnych, sensowną reprywatyzacją, wyrównaniem szans wszystkich obywateli, pomocą dla grup najsłabszych, integracją europejską.

Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000