Gdy do walki stanęły dzieci - obrona Lwowa
Od 1 listopada 1918 do 22 maja 1919 roku trwały polsko-ukraińskie walki o Lwów. Rozpoczęły się one od opanowania przez żołnierzy austro-węgierskich pochodzenia ukraińskiego większości gmachów publicznych we Lwowie oraz proklamacji utworzenia Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej. Przeciw temu wystąpiły polskie organizacje konspiracyjne i polscy mieszkańcy Lwowa. Wobec braku we Lwowie regularnych oddziałów Wojska Polskiego do walki włączyła się młodzież, nazwana później Orlętami Lwowskimi. Najmłodszy uczestnik walk miał zaledwie 9 lat. Orlęta stanowiły czwartą część obrońców i mniej więcej czwartą część spośród ponad 1500 poległych po polskiej stronie. Jeden z nich, 13-letni Antoś Petrykiewicz został najmłodszym w historii kawalerem Orderu Virtuti Militari. Pierwszy etap konfliktu zakończył się w nocy z 22 na 23 listopada 1918 roku. Z odsieczą przybyły wtedy do Lwowa wojska dowodzone przez płk. Michała Tokarzewskiego-Karaszewicza i wyparły Ukraińców z miasta. Oddziały Armii Halickiej wycofały się z Lwowa, rozpoczynając równocześnie jego oblężenie. Dzięki ofensywie wojska polskiego Ukraińcy zakończyli oblężenie Lwowa i wycofali się 22 maja 1919. Po zakończeniu walk marszałek Józef Piłsudski w uznaniu bohaterstwa mieszkańców odznaczył miasto Krzyżem Virtuti Militari. Orlęta Lwowskie walczyły też na przedpolu Lwowa z Armią Czerwoną w czasie wojny polsko-bolszewickiej latem 1920 roku.
