Major Henryk Dobrzański "Hubal"

9 października 1939 w gajówce Podgórze koło Łagowa w rejonie Gór Świętokrzyskich mjr Henryk Dobrzański podjął decyzję o pozostaniu wraz ze swoim oddziałem na terytorium Polski do czasu wiosennej ofensywy wojsk sprzymierzonych na Zachodzie. Datę tę przyjmuje się za faktyczny początek istnienia Oddziału Wydzielonego WP mjr. "Hubala". Henryk Dobrzański (1897 - 1940) to legendarny, ostatni żołnierz wojny obronnej, znakomity kawalerzysta i dowódca pierwszego polskiego oddziału partyzanckiego. Należał do Polskich Drużyn Strzeleckich, a od 1914 r. - do Legionów. W 1918 r. wstąpił do pułku ułanów. Jako dowódca plutonu, a później szwadronu, brał udział w walkach w obronie Lwowa. W okresie międzywojennym był członkiem polskiej reprezentacji jeździeckiej. We wrześniu 1939 r. został zastępcą dowódcy rezerwowego 110 pułku ułanów Brygady Kawalerii "Wołkowysk" w Białymstoku. Walczył z bolszewikami na Grodzieńszczyźnie. Gdy pod Kolnem rozwiązano pułk, 22 września Hubal wyruszył na czele 180 ułanów na odsiecz Warszawie, co ukrywano w okresie PRL. Po kapitulacji stolicy przedostał się wraz ze swymi żołnierzami na Kielecczyznę, gdzie w grudniu 1939 r. utworzył Oddział Wydzielony Wojska Polskiego. Jednostka zachowała organizację regularnego wojska, ale stosowała taktykę partyzancką. Z końcem kwietnia 1940 roku oddział przeniósł się w lasy spalskie. W okolicach Anielina oddział został okrążony przez zgrupowanie około osiem tysięcy Niemców. 30 kwietnia podczas próby cichego przedarcia się przez kordon sił wroga, ułani wpadli w zasadzkę. Jedna z kul śmiertelnie raniła mjr. Dobrzańskiego. Miejsce pochówku Hubala pozostaje wciąż nieznane. Niemcy ukryli jego ciało, aby pamięć o majorze nie inspirowała Polaków do dalszej walki. W miejscu ostatniej bitwy oddziału hubalczyków okoliczni mieszkańcy, harcerze i żołnierze usypali kamienny "Szaniec Hubala". W 1966 roku major Henryk Dobrzański został pośmiertnie odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari i awansowany do stopnia pułkownika.