Służba w wojsku w PRL

Zasadnicza służba wojskowa w PRL trwała 2 lata dla sił lądowych i 3 lata dla marynarki. W 1989 roku skrócono ją do 18 miesięcy, a dla marynarzy - do 2 lat. Poborowy dostawał książeczkę wojskową. Po otrzymaniu wezwania trzeba było się stawić w Wojskowej Komendzie Uzupełnień. Komisja przyznawała kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej po przeprowadzeniu badań lekarskich. Tylko kategoria A oznaczała zdolność do czynnej służby wojskowej w czasie pokoju i wojny. Poborowy z taką kategorią był kierowany do odbycia służby wojskowej. Po dwumiesięcznym szkoleniu odbywała się przysięga, w której odwoływano się do braterskiego przymierza z Armią Radziecką. Pozycja żołnierza zależała od stażu służby i DDC (Dni Do Cywila). Najtrudniej było przetrwać pierwszy okres - docierania "kotów", których stawiali do pionu "dziadkowie". Na 150 dni przed wyjściem do cywila trzeba było zaopatrzyć się w "falomierz" - miarkę krawiecką, z której co dzień odcinało się jeden centymetr.