Aleksander I (12 XII 1777 - 19 XI 1825)
Cesarz Rosji z dynastii Romanowów, od 1815 roku król Królestwa Polskiego.
W okresie młodzieńczym zaprzyjaźnił się z przebywającym w Petersburgu księciem Adamem Jerzym Czartoryskim. Po wstąpieniu na tron rosyjski udzielił amnestii uwięzionym w Rosji Polakom, a ks. Czartoryskiego powołał na szereg odpowiedzialnych stanowisk państwowych, m.in. na zastępcę ministra spraw zagranicznych Rosji i kuratora okręgu naukowego wileńskiego. Odegrał czołową rolę na Kongresie Wiedeńskim 1814 - 15 inicjując tam powstanie Świętego Przymierza i utworzenie Królestwa Polskiego, któremu nadał oktrojowaną, bardzo jednak liberalną konstytucję.
Czynił Polakom nadzieję na rozszerzenie terytorium Królestwa, przez przyłączenie tzw. Ziem Zabranych (kresów wschodnich). Obietnic nie dotrzymał, z konstytucją stopniowo coraz mniej się liczył, wywołując niezadowolenie polskiego społeczeństwa. W stosunku do Polaków był jednak mniej surowy niż jego cesarscy poprzednicy i następcy. Zmarł w Taganrogu nad Morzem Azowskim, nabawiwszy się febry podczas wycieczki na Krym.
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 2000
