Klaczko Julian, właś. Jehuda Lejb (6 listopada 1825 - 26 listopada 1906)
Publicysta, działacz i pisarz polityczny.
Ukończył filozofię w Królewcu (doktorat w 1847 roku w Heidelbergu). Od 1845 roku działał w organizacjach niepodległościowych, w 1848 roku uczestnik powstania wielkopolskiego. Od 1849 roku na emigracji - głównie w Paryżu, gdzie związany był z Hotelem Lambert. W 1856 roku przeszedł na katolicyzm. Zdobył sławę europejską esejami politycznymi drukowanymi od 1862 roku na łamach francuskiego pisma "Revue des Deux Mondes". Podczas powstania 1863 roku brał udział w akcji dyplomatycznej; po klęsce powstania podjął działalność w Wiedniu (1870 - 71 radca dworu, poseł na sejm krajowy i do Rady Państwa); 1886 osiadł w Krakowie, gdzie wywarł wpływ na poglądy Stańczyków. Był członkiem AU i Akademii Francuskiej.
Wszechstronnie wykształcony, świetny stylista, pisał swobodnie w kilku językach. Debiutował w roku 1838 wierszami hebrajskimi. W 1849 roku napisał w języku niemieckim pamflet na zaborcze dążenia Prus "Die deutschen Hegemonen". Najważniejsze prace ogłosił w języku francuskim i po polsku. Zajmował się aktualnymi sprawami polityki europejskiej, zawsze prezentując polski punkt widzenia (m.in.: "Studia dyplomatyczne. Sprawa polska - sprawa duńska"), demaskował politykę Bismarcka ("Dwaj kanclerze"), antypolską treść carskiego panslawizmu ("Le congres de Moscou et la propaganda panslaviste"), przejawy serwilizmu wobec zaborców ("Odstępcy"). Duże zainteresowanie wzbudziły jego studia o sztuce: "Causeries florentines ("Wieczory florenckie - o Dantem i Michale Aniele") oraz "Rome et la Rennaissance... Jules II" ("Rzym i Odrodzenie, Juliusz II").
Źródło: "Wielka Historia Polski" Wydawnictwo Pinnex, Kraków 1999
