13 listopada 1962 r. Założono Ligę Obrony Kraju

Towarzystwo Przyjaciół Żołnierza zawiązało się latem 1944 roku z powstających spontanicznie w powiecie siedleckim Komitetów Opieki nad Rannymi i Chorymi Żołnierzami. Zajmowały się one pomocą dla żołnierzy leżących w szpitalach a także zbieraniem darów i przygotowywaniem paczek dla żołnierzy odbywających szkolenie lub przebywających na froncie.

Nadaniem ram organizacyjnych prowadzonej działalności zajął się kapitan rezerwy Ignacy Płażewski, który zgłosił Naczelnemu Dowódcy Wojska Polskiego, powstanie Siedleckiego Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza. 21 sierpnia 1944 r. statutu organizacji pod nazwą "Towarzystwo Przyjaciół Żołnierza" został zatwierdzony. Na czele Tymczasowego Zarządu Głównego TPŻ stanął Stefan Matuszewski. W ramach "Gwiazdki żołnierskiej" w grudniu 1944 r. przekazano żołnierzom na froncie i w szpitalach tysiące paczek świątecznych.

W 1946 roku TPŻ stało się stowarzyszeniem wyższej użyteczności publicznej i otrzymało statut. Wspierając Powiatowe Urzędy Repatriacyjne i Komisje Osadnictwa Wojskowego organizowało pomoc dla żołnierzy zwalnianych ze służby wojskowej i repatriantów.

Od 1948 TPŻ prowadziło pracę wychowawczą wśród młodzieży poborowej, organizowano też szkolne koła TPŻ. Pełne włączenie się organizacji w działania ideologiczne na rzecz "postępowych tradycji narodu" i Ludowego Wojska Polskiego nastąpiło po zjednoczeniu Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza, Towarzystwa Przyjaciół ORMO i Polskiego Związku Krótkofalowców w Ligę Przyjaciół Żołnierza ( z czasem LPŻ wchłonęło też Ligę Morską i Ligę Lotniczą). W rezolucji Krajowego Zjazdu LPŻ stwierdzono: "Dla podniesienia potencjału obronności naszego kraju Liga będzie krzewić sprawność fizyczną, zapoznawać jak najszerszy ogół społeczeństwa z wiedzą wojskową i wojskowo ‑ techniczną, ogarniając swym zasięgiem zwłaszcza młodzież, popularyzować Wojsko Polskie i jego bojowe tradycje".

Po przejęciu przez MON nadzoru nad LPŻ prowadzono szkolenia specjalistyczne: organizację kursów samochodowych wszystkich kategorii, płetwonurków, modelarzy, łącznościowców i wodniaków. Do LPŻ zostały włączone Koła Oficerów Rezerwy działające przy Wojskowych Komendach Rejonowych, które przekształciły się w Kluby Oficerów Rezerwy LPŻ.

Nowe zadania wymusiły zasadnicze zmiany: na IV Krajowym Zjeździe Ligi Przyjaciół Żołnierza 12 listopada 1962 r. podjęto uchwałę o zmianie nazwy organizacji na Ligę Obrony Kraju. Prezesem został generał brygady Franciszek Księżarczyk. Liga podjęła dodatkowe zadania wpisane w systemie obrony terytorialnej. LOK organizował i szkolił terenowe, a także zakładowe oddziały samoobrony. Organizowano i uczestniczono w ogólnopolskich obchodach rocznic związanych z walkami o wyzwolenie. W 1974 roku Liga Obrony Kraju został odznaczona przez Radę Państwa - Orderu Sztandaru Pracy I klasy.

Obecnie LOK (wg statutu z 2011 roku) jest określana jako "ogólnopolskie, patriotyczne stowarzyszenie, skupiające w swoich szeregach obywateli dążących do umacniania obronności Rzeczypospolitej Polskiej oraz gotowych do jej obrony. Stowarzyszenie kultywuje tradycje narodowe i tradycje oręża polskiego. Nawiązuje do dorobku swoich poprzedniczek - Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza i Ligi Przyjaciół Żołnierza, a także Polskiego Białego Krzyża."

AS

----------------

13 listopada wydarzyło się także:

13 listopada 1924 r. Władysław Reymont laureatem literackiej Nagrody Nobla